پشت پنجره های بقیع ، فقط چشات رو می تونی از زیارت مزار " مادر علمدار " سیراب کنی
شاید اون ها " عباس " رو یادشون رفته و خدا کنه همیشه توی این جهالت باقی بمونن
خدا قسمت تون کنه ( باز هم ... بارها و بارها )

وقتی کنار مزار خانم ام البنین می ایستی ، نمیشه که زیارت کربلا روزی ت نکنن
می بینی خانمی رو که روزهای متمادی بر سر مزار کریم اهل بیت علیهم السلام می نشینه و به یاد جگر لخته لخته شده ، به یاد سر بریده ، و به یاد دستان بریده نوحه می خونه و اشک می ریزه

جز او بقیع ، زائر خلوت نشین نداشت
در کوچه باغ مرثیه ها ٬ خوشه چین نداشت
بعد از به دل نشاندن داغ چهار سرو
دلبستگی به واژه ی ام البنین نداشت

نگاه می کنم ، از قبور ائمه خفته در بقیع تا اینجایی که ایستادم چقدر فاصله ست . بی اختیار یاد این شعر می افتم
 
آخر یه روز شیعه برات ، " حرم " می سازه
" حرم " برای تو " شه کرَم " می سازه
می سازه " سقاخونه  " رو با شور و احساس
کنار قبر " ام بنین " مادر " عباس "
خدا می دونه که خیلی به یادتون بودم . پشت پنجره های بقیع ، کنار مادر اباالفضل

* امشب مصادف با شهادت خانم ام البنین مادر علمدار عشق و ادب حضرت عباس هست . التماس دعا

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست

رایة العباس در دست خداست

......

... من ماه بنی هاشم ؛ سُرور قلب زهرا

شبل حیدر ، زاده ی آزاده ی ام البنینم

معنی درس وفا ، فانی آب بقا

جرعه نوش چشمه ی علم امیر المؤمنینم

روز ِ مردی ، گر بیارم خَم به ابروی کمانم

آیه ی «نصر من الله » نقش ببندد بر جبینم

دست دادم در ره حق تا که یزدان داد بالم

با همه قدوسیان ، طیار در خلد برینم

ای گنه کاران ! بشارت باد ، زهرا روز محشر

آورد بهر شفاعت دست های نازنینم

تشنه لب در آب رفتم ، این سخن با خویش گفتم :

من چگونه آب نوشم ، شاه را عطشان ببینم

مشک را پر کردم از آب و به خود گفتم :

راه نزدیکی برای خیمه رفتن برگزینم

راه نخلستان گرفتم ، لیک از شمشیر دشمن

قطع شد دست علمگیرم از یسار و از یمینم

فکر کردم : دست دادم ، آب دارم غم ندارم

سرفرازم ، ساقی اطفال شاهنشاه دینم

ناگهان دیدم که در ره ریخت آب و سوخت جانم

تیر زد بر مشک آن خصمی که بود اندر کمینم

دیگر از دیدار اطفال حرم شرمنده بودم

تیر زد دشمن به چشمم تا که طفلان را نبینم

گفتم اکنون خوب شد ، خوبست برگردم به خیمه

ناگهان بر سر فرود آمد عمود آهنینم ...........یل کرببلا ... علمدار حسین

در بین اعراب رسم بود که اگه کودکی ، زیبایی فوق العاده داشت و دارای قامتی بلند و چهره ای زیبا بود او را "قمر " ( ماه ) می خواندند . مثلا عبد مناف ، جد سوم پیغمبر صلی الله علیه و آله را که چهره ی زیبایی داشتند ، " قمر بطحاء " ( ماه سرزمین مکه ) و عبد الله پدر ارجمند پیامبر ، که سیمایی نورانی و چشمگیر داشتند را " قمر حرم " خطاب می کردند . حضرت عباس علیه السلام هم که از زیبایی ویژه ای برخوردار بودند ، طبق همین سنت به " قمر بنی هاشم " ( ماه دودمان هاشم ) ملقب شدند . البته همه ی بنی هاشم زیبا روی و خوش سیما بودند ، ولی عباس علیه السلام ، در میان آنان خوش سیماتر بود .

آمد آن ماه که خوانند مه انجمنش         جلوه گر نور خدا ، از رخ پرتو فکنش

آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار        روشن از چهره ی تابنده ز وَجه حَسَنش

شاید در بین همه ی سخنانی که معصومین علیهم السلام در باره حضرت عباس فرمودند ، جملات و عبارات حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام ، به گونه ای دیگر بر آتش دل ها دامن می زند . در عصر روز تاسوعا ، حضرت اباعبدالله خطاب به برادر فرمودند :

إرکـَب بـِـنفسی أنت تَلقاهُم وَ اسئَلهُم عمّا جائهُم .....

جانم به قربانت ! سوار بر اسب شو و نزد دشمن برو و از آنها بپرس برای چه به اینجا آمده اند .

در این جمله ، عبارت " بنفسی أنت " خود گویای عمق علاقه و احترامی ست که مولا ابا عبدالله علیه السلام نسبت به برادر بزرگوارش دارند ، می باشد .

همچنین در روز عاشورا ، هنگامی که حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام بر بالین خونین برادر ، و در کنار نهر علقمه حاضر شدند و لحظه ی شهادت برادر خویش را مشاهده نمودند ، خطاب به ایشان فرمودند :

" جَزاکَ الله خیرا ً یا أخی ! لَقَد جاهَد تَ فی الله  ِ حَق ّ جهاده ِ "

برادرم ! خداوند پاداش نیک ترا دهد ، تو در راه خدا به طور کامل جهاد کردی .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست

رایـة العباس در دست خداست

آب نوشین از میان مشک چون بر خاک ریخت

سهم عباس علی شد یک جهان شرمندگی

زیر پای ساقی لب تشنگان شد آب ، آب

تا ابد شد قسمت آب روان شرمندگی

چون سکینه نا امید از بازگشت ماه شد

سهم او هم شد میان کودکان شرمندگی

تکه های ماه را در خاک و خون چون دید ماه

شد نصیبش در دل هفت آسمان شرمندگی

روز عاشورا عطش بود و فغان و العطش

شد به جای آب سهم کودکان شرمندگی

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست

رابة العباس در دست خداست

در معالی السّبطین آمده است که در آن هنگام که مولا علی علیه السلام در بستر شهادت بودند ، عباس را طلبید و او را به سینه اش چسبانید و فرمود :

" وَلَدی وَ سَتَقرّ ُ بک َ فی یوم القیامة "

به زودی چشمم در قیامت به وسیله ی وجود تو روشن می شود .

مطابق برخی روایات هنگامی که مولا علی علیه السلام در بستر شهادت آرمیده بودند عباس را به حضور طلبیدند . او را به سینه اش چسبانید و فرمود :

" پسرم ! به زودی در روز قیامت به وسیله ی تو چشمم روشن می گردد "

همچنین فرمودند :

" أذا کانَ یومَ عاشورا وَ دَخَلتَ المَشرعة إیاک أن تَشربَ الماء وَ أخوک الحُسین ُ عطشان ٌ "

هرگاه روز عاشورا فرا رسید و بر شریعه آب وارد شدی ؛ مبادا که از آب بنوشی در حالی که برادرت حسین ، تشنه است .

و همه دیدند و همه می دانیم که حضرت قمر بنی هاشم به این وصیت چه زیبا عمل کردند ، تا آنجا که فرمودند :

" وَالله لا أذوقُ الماءَ وَ سیدی الحَسینَ عطشانا ً"

سوگند به خدا از آب نمی چشم ، با اینکه آقایم حسین تشنه است .