فرمودند :

هرگاه آب می‏نوشی
به یاد لب تشنه‏ی امام حسین بگو:

السلامُ علیکَ یا أبا عَبدِالله‏الحُسین

اما
این روزها که آب می‏بینی و نمی نوشی بگو:

السلامُ علیکَ یا اباالفضلِ العَبّاس

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

از عشق همیشه مست ِ مستم
من حیدری ام قلندر هستم

ابروی خم ِ یار کمونه
تیرش مژه ، این قلب نشونه
جام آخرش جام جنونه

مرغ دل ِ من باز شبونه
در لحظه ی پرواز می خونه
بیچاره دلم گرفته بونه *

دلی که سرمست ِ اباالفضله
نوکر ِ پا بست ِ اباالفضله

حسین برادر ابالفضله
پس عیدی دست اباالفضله 

" ای شاه علقمه ، اباالفضل ! " 

زنجیری گیسوی حبیبم
مجنون " حسین و " و بوی سیبم

فصل عاشقی فصل بهاره
از دست خدا گل می باره
چشمک می زنه چشم ستاره

قبله ی دل ها تویی ارباب !
هستی زهرا تویی ارباب !

کرب و بلات بهشت ِ ما
خاتم دنیا تویی ارباب !

بی سر ولی از سرها سر هستی
ساقی و سبو و ساغر هستی

گیسوی سیاهت کمنده
دل گره به زلفت می بنده
با خنده ی تو خدا می خنده

اسیر چشمات اباالفضله
ساقی دریات اباالفضله

امیر قلبت علمداره
تشنه ی لب هات اباالفضله

" ای شاه علقمه ، اباالفضل ! "

میلاد مبارک

گرچه خود پرچم به‏دوش کربلاست
رایة‏العباس در دست خداست

یک فروغ ِ رخ ِ ساقی‏ست که در جام افتاد
صوفی از خنده‏ی می در طمع خام افتاد

صوفی خام ِ توام در طمع جام ِ توام
هر که سرمست ِ تو شد نیک سرانجام افتاد

ساقی تشنه لبانید و جهان مست ِ شماست
گرچه بی‏دست ، زمام ِ دو جهان دست ِ شماست

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایةالعباس در دست ِ خداست

تو فاطمه ای ، فاطمه واری به خدا
تو عاطفه را ، آینه داری به خدا
 
با آنکه " چهار " فصل تو پاییزی ست
سرسبزتر از روح بهاری به خدا
 
 

سلام بر تو ای فاطمه
سلام بر تو ای مادر پسران
سلام بر تو ای مادر روح ادب
سلام  بر تو ای مادر معرفت و  ایمان هاشمی
سلام  بر تو ؛ امانتدار باغ  یاس
سلام  بر تو و آنهمه شور و احساس
 
 
روح بلند تو را می ستایم و معرفت و ادب مثال زدنی تو را
که از چون تو مادری می بایست تا چون عباس پسری بپرورد
شیرزنی چون تو ، باید که یلی چون عباس فخر عالم و آدم شود !
تو کعبه ی عشق بودی که چهار رکن ایمان را در دامانت پروراندی
تو که محرم خانه فاطمه شدی
و چه اشک ها که در بین در و دیوار
در قتلگاه فاطمه و محسن نریختی !
و چه خون دل ها که در مظلومیت آل الله نخوردی !
و ماه ها به انتظار نشستی تا از مولایت حسین خبری بشنوی ؛ نه از چهار پاره ی دلت !
و خدا می داند آن روزی که شنیدی که چهار جگر گوشه ات فدایی مولایشان حسین علیه السلام می شوند
خم به ابرو نیاوردی !
دلی به استواری تو می باید داشت تا در شنیدن خبر مرگ فرزند ؛ خم به ابرو نیاورد !
کاش بودم و آن لحظه می دیدمت که چگونه با اضطراب می پرسیدی :
یا بشیر ! أخبرنی عن إبی عبدالله الحسین
أولادی و مَن تحت الخَضراء کلهُم فداءٌ لأبی عبدالله الحُسین
و چون از شهادت حسین شنیدی فریاد زدی :
قد قطّعتَ نیاطَ قلبی
وا حسیناه !
وا حسیناه ........
بندهای دلت پاره شد 
نه از شنیدن شهادت عباست !
که از شنیدن خبر شهادت حسین !
و مدینه بعد از شهادت فاطمه سلام الله علیها
هنوز خاطره بیت الاحزان فاطمه را فراموش نکرده بود که
بقیع ،  بیت الاحزانی دیگر شد برای فاطمه ای دیگر
.....
اما تو هنوز شرمسار بودی که عباس تو 
آبی به گلوی تشنه علی اصغر نرسانده بود و خدا می داند که بارها از مادر خونین جگر اصغر برای عباست حلالیت طلبیدی !!!!!!
رباب ! عباسم را حلال می کنی ؟؟؟
رباب ! دستان پسرم را بریدند که اگر دستی در بدن داشت ، هیچ کس را یارای نزدیک شدن به او نبود !
لَو کان سیفه فی یدَیه لَما دَنی منهُ احدٌ
 
اما  دلم  را  گواه میگیرم  به  ان  لحظه که زینب را دیدی
و  آن  عصاره  فاطمی ؛ دخت  علی با  سوز دل  و  عمق وجود
مادر  خطابت کرد و  در آغوشت  جای گرفت
 
آری ! تو همان بزرگ بانوی علوی بودی که در دامنت چهار خورشید فاطمی و چهار ماه هاشمی پروراندی
 
کجایند آن  سخت دلانی که وقتی تو  در رسای فرزندانت زمزمه ها داشتی
بگریند  و  اشک  بریزند  !!
این  اشعار تو  و اشک  ان  مروان خود  گواه  بر عظمت  کلام و سختی حادثه است
 
  لا تَدعوُنّی وَیکَ أمُ البنین
تُذَکرینی بلیوث العَرین
کانَت بَنونَ لی أدعی بهم
وَالیَوم أصبَحتُ وَ لا من بنین
 
از مدینه  و آن  گریه  های فاطمه
 تا  مدینه تو و  آن  گریه ها و مویه کردن ها یت
 
من میگویم اگر فاصله ای هم باشد با عباس دیگر نیست
 
 جمال حق ز سر تا پاست عباس
                                 یکتایی قسم یکتاست عباس
شب عشاق را تا صبح محشر  
                                چراغ روشن دل هاست عباس
اگر چه زاده ی ام البنین است
                               ولیکن مادرش زهراست عباس 

***

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایةالعباس در دست ِ خداست

به گونه ی ماه
        نامت زبانزد آسمانها بود
                      و پیمان برادریت
                 با جبل نور
      چون آیه های جهاد
                      محکم
        ***
        تو آن راز رشیدی
                  که روزی فرات
            بر لبت آورد
  و ساعتی بعد
             در باران متواتر پولاد
                              بریده بریده
                                     افشا شدی
  و باد
         تو را با مشام خیمه گاه
       در میان نهاد
        و انتظار در بهت کودکانه ی حرم
                    طولانی شد

   تو آن راز رشیدی که روزی فرات
           برلبت آورد
                 و کنار درک تو
                        کوه از کمر شکست

* حسن حسینی

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایةالعباس در دست ِ خداست

ترانه‏ی دل زارم مدد ابوفاضل
بُود همیشه شعارم مدد ابوفاضل

ز بند بند وجودم چنین نوا آید
تمام دار و ندارم مدد ابوفاضل

به من هم از عطش خود حواله کن قدری
بلا بریز خمارم مدد ابوفاضل

دخیل بسته‏ام امشب به چشم خون جوشت
گره فتاده به کارم مدد ابوفاضل

حکایت سر مست و تو عمود ِ کین
گرفته صبر و قرارم مدد ابوفاضل

حسین بی کسی‏اش را پس از تو دید و گفت:
امیر یکه سوارم مدد ابوفاضل

وصیت ِمن ِ مجنون همین بُود یاران
که حک شود به مزارم مدد ابوفاضل

به روی مشک تو ساقی نوشته حق این‏سان :

کسی ندیده که سقا شود فدا عطشان

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایةالعباس در دست ِ خداست

یک روز گرم با آفتابی سوزان ،
صحرایی بود پر از آدم .
یک طرف آدم‏های خوب ، هرچند کم .
یک طرف آدم‏های بد ، هرچند زیاد .
آدم‏های خوب امید داشتند ، هرچند کم بودند .
آدم‏های بد ترس داشتند ، هرچند زیاد بودند .

آخر آدم‏های خوب « عباس » داشتند .

***

یک روز گرم با آفتاب سوزان ،
شهری بود پر از آدم .
درون ِ خانه ، آدم‏های خوب ، هرچند کم .
بیرون ِ خانه ، آدم‏های بد ، هرچند زیاد .
آدم‏های خوب ، امیدی نداشتند ،
و آدم‏های بد نیز ترسی نداشتند .

ای‏کاش آن روز ، زهرا و آدم‏های خوب «عباس » داشتند .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست