ساقی!

چه شد؟
مگر نرفته‏بودی که آبی بیاوری؟
دیر کرده‏ای؟
کنار علقمه مانده‏ای برای چه؟
نکند دیگر فریاد  عمو، عمو، العطش کودکان را نمی‏شنوی؟

ساقی!

برخیز!
علمت را بردار!
نهیبی به مرکبت بزن!
منتظر فرمان توست!
اصغر به تلظی افتاده‏ست!
رباب از گهواره تا ورودی ِ خیمه را هفت که نه، هفت‏صد بار سعی کرده‏ست!
نکند امیدش را نا امید کنی!

ساقی!

بشتاب!
چه شده تو را؟
چرا دیگر هوای خیمه در سر نداری؟
ببین که لبان رقیه غرق خون‏ست!
آخر حکایت عطش با لبان خشک، همیشه با خون رقم خورده‏‏ست.

ساقی !

ساقی!
برخیز و مگذار دل خواهرت بی‏قرارتر شود!
ببین چگونه منتظر توست!
دل‏شوره بی‏تابش کرده!
ترس در دل کودکان افتاده‏ست!
این صدای هلهله آنان را آزار می‏دهد.

ساقی!

برخیز و به سوی خیمه‏ها برو!
برخیز و آبی به خیمه‏ها برسان. 

ساقی!

برخیز و دل به دریا بزن..
دل بکَن از تبسم زهرا!
ساقی!
ساقی!

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست