ميزنم دم ز علمدار رشيد حرم عشق

شه با كرم عشق

مه محترم عشق

صفاي قدم عشق

همان يار كه گشته صنم عشق

چكد از لب او بر لب پيمانه نم عشق

همان شاه كه باشد سر دوشش علم عشق

نگار دل زارم ؛ صفا بخش مزارم

به جز عشق جمالش به دل خويش ندارم

قرارم ؛ بهارم ؛ شعارم ؛ همه دار و ندارم

كه باشد به شب اول قبرم به كنارم

دلم عاشق رويش ؛ شدم بنده كويش

دلم بسته به مويش ؛ قدح نوش صبويش

ندارم به خدا جز هوس ديدن رويش

مرا كشته به ولله علي واري خويش

ابا الفضل اميرم

امير بي نظيرم

صفا بخش ضميرم

كه جز عشق رخش در دل خسته نپذيرم

چه خوش باشد اگر باز زند با دو سه تيرم

كه صيدش شوم و زير قدمهاش بميرم

ز غيرش همه سيرم

دل از مهر خدايي ابا الفضل نگيرم