حضرت ولی عصر عجل‏الله تعالی فرجه‏الشریف در زیارت ناحیه، حضرت عباس علیه‏السلام را "مُواسی" خوانده‏است .

ایشان فرمودند :

" السّلام ُ علی العباس بن أمیر المؤمنین المواسی أخاهُ بنفسه الآخذُ بغَده ِ من أمسه ِ الفادی لهُ الواقی "

 سلام بر عباس فرزند امیر مؤمنان که جانش را در راه یاری و غمخواری برادرش تقدیم نمود، دنیایش را برای تحصیل آخرت صرف کرد و جانش را برای حفاظت برادرش فدا نمود. 

هم‏چنین در زیارت‏نامه‏ی حضرت عباس در روز عرفه هم این جمله آمده‏است :

" اشهد لقد نصحت لله و لرسوله و لاخیک فَنعمَ الأخ ُ  المَواسی "

شهادت مى‏دهم که خیرخواهى کردى هم براى دین خدا هم براى فرستاده‏ او و هم براى برادرت، پس تو چه نیکو برادرى هستى که مواسات کردى.

مواسی از مواسات و به معنی بریدن می‏باشد و در نتیجه به معنی شدت دل‏بستگی به چیزی است که از همه چیز ببرّد و به آن چیز دل ببندد و همه‏ی هستی خود را فدا کند.

عباس علیه السلام در پیشگاه حضرت ابا عبدالله چنین بود. برادری، هم‏یاری و پیوند پرمحبت و تنگاتنگ او با امام هم‏چون پیوند عاشقی حقیقی به معشوق خود بود.

 گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

از دیگر القاب حضرت عباس علیه السلام ، " المستجار " می باشد . مستجار به معنی پناهگاه ست . شاعر معروف و فهیم و مخلص اهل بیت " شیخ محمد رضا ا ُزری " در شأن و مقام حضرت عباس قصیده ای سرود که در منتخب التواریخ ذکر شده است . هنگامی که مصرع زیر را سرود :

یومٌ أبو الفَضل ِ إستَجارَ به ِ الهُدی

روز عاشورا روزی ست که حسین علیه السلام ، مخزن هدایت ، به عباس پناه برد .

سپس  صحت این مطلب را در نظر خود بعید شمرد که امام حسین علیه السلام به او پناه برده باشد  و شاید این سخن مورد قبول امام حسین قرار نگیرد . شب در عالم خواب امام حسین علیه السلام به او فرمود : " آنچه را گفته ای صحیح ست ، من به برادرم پناهنده شدم ، مصرع دوم شعر را با این جمله کامل کن :

وَ الشمسُ من کَدر ِ العَجاج ِ لثامُها

در آن هنگام که ( بر اثر حمله ها و در گیری و گرد و غبار ) بین آسمان و زمین تیره و تار شد ه بود ؛ به طوری که نقاب گرد و غبار جلوی نور خورشید را گرفته بود و هوا را تاریک نموده بود .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

این چشم‏ها برای که تبخیر می‏شود؟
این حلقه ها برای که زنجیر می‏شود؟

پیراهن ِ مُحرم  ِ من را بیاورید
دارد زمان هیأت من دیر می‏شود

با روضه ی حسین، نفس تازه می کنم
وقتی هوای شهر نفس گیر می‏شود

من دستمال ِ گریه‌ی خود را نشُسته‌ام
چون آب هم به نام تو تطهیر می‏شود

اشک ِ تو تا همیشه جوان می‌چکد، حسین!
چشم  ِ من‌ست این‌که چنین پیر می‏شود

من تازه تشنه می‌شوم و گریه می‌کنم
وقتی ز گریه چشم همه سیر می‏شود

این قطره نیست، آینه‌ی توست یا علی!
در اشک ِ ما حسین ِ تو تکثیر می‏شود

***

کُلّ أرض ٍ کربلاء ..
امام هنوز زهیر می‏خواهد ..
حر را می‏پذیرد ..
و برای حبیب نامه می‏فرستد ..
نا امید نباید بود ..

**

حکمت همان‏ست که امام می‏کند ..
اگر مرا به کربلا می‏برد،
و اگر به خیمه‏اش فرا می‏خواند،
با من‏ش کاری هست ..

**

به اذن امام بود که تیر بر گلو نشست،
و سنگ بر پیشانی ..
تا اجازت نداده‏اند،
اشک نخواهی ریخت،
راهی به خیمه‏اش نداری،
و بر خاک کربلا نتوانی نشست ..

**

ما نه امروز،
همان روز که در دامان مادر حتین حتین* گفتیم
حسینی شدیم،
کربلایی گشتیم،
کربلا رفتیم ..

**

ما را به خیمه راه دادند ..
یعنی هنوز به ما امیدی هست ..

**
اندوهگین ِ اشک مباش،
کربلا همواره بی‏آبی‏ست ..
اگر بی‏آب گریستی،
می‏فهمی قحطی ِ آب چه می‏کند ..
درس‏های کربلا این‏گونه است ..

**

کربلایی باش!
آن‏گونه تشنه که دنیا را جز دود نبینی ..

**

یک کلام :
کربلایی باش!
حتی اگر ساکن شامی ..

**

دوستان عزیزم!
نوای وبلاگ، مقتل حضرت قمر بنی‏هاشم با صدای حجة‏الاسلام صادق نصیری
رو هم اگر تمایل داشتید عنایت بفرمایید.

* حسین
پ.ن: بنا بر حرکت وبلاگی دوستان در وبلاگ نقش، در شب اول ماه محرم، توفیق خدمتگزاری نصیب این حقیر شده. از لطف و امعان نظر دوستان کمال سپاس رو دارم. التماس دعا .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

همه‏ی حیثیت آدم و عالم با توست
در فرات ِ نفَسم گام بزن، دَم با توست

من ازین جزر و مد سینه‏زنانت خواندم
ماه من! شورش ِ شب‏های مُحرم با توست

با حضورت حرم آل علی آرام‏ست
تا زمانی که درین قافله پرچم با توست

دست زد بر کمر و پای تو بشکست، حسین
قد برافراشتن ِ این کمر  ِ خم، با توست

هیچ‏کس مثل تو از وعده‏ی خود، آب نشد
مَشک شد پاره و تنها غم عالم با توست

**

شعر از : علی‏رضا لک

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

گردون چرا روی تو را قمر گفت؟
باید تو را از ماه خوب تر گفت

ام البنین بالید از این که زهرا
در روز عاشورا تو را پسر گفت

مدح تو را پیش از شب ولادت
در داستان کربلا، پدر گفت

در جبهه ی صفین و کربلایت
دشمن؛حسین و حیدری دگر گفت

نام تو را آیا ملک بخوانم؟
یا باید ای رشک ملک بشر گفت؟

«جانم فدایت باد» این سخن را
تنها به تو سبط پیامبر گفت

تنها تویی که ترک دست و سر کرد
در پیش چشم دشمنان سپر، گفت:

«والله ان قطعتموا یمینی
انی احامی ابدا عن دینی»

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

مولف « خصائص‏العباسیة » ، مرحوم شیخ محمد ابراهیم کلباسی نجفی در مقدمه‏ی همین کتاب آورده‏اند :

چنان‏چه قلعه‏ی نبوت را بابی‏ست ، قلعه‏ی ولایت را نیز بابی باشد .

أنا مَدینةُ العلم  ِ وَ عَلیٌ بابُها

و هرکس که بخواهد وارد قلعه‏ی ولایت و مودت ِ آل عصمت شود باید از باب ِ آن وارد شود و آن ،

بابُ‏الحوائج و بابُ قاضیُ‏الحاجات ِ للناس أبی‏الفَضل ِالعَباس ِبن أمیرالمؤمنین علی‏بن‏أبی‏طالب است .

چنان‏چه قبول ِ ولایت ِ أمیرالمؤمنین باب ِ نبوت‏ست ؛

و همان‏گونه که علی‏بن أبی‏طالب باب ِ نبوت‏ست

عباس‏بن‏علی نیز باب ِ ولایت‏ می‏باشد .

وَاتُو البُیوتَ مِن أبوابها

گرچه شهر ولایت را باب‏های دیگر نیز باشد

اما این در أوسَع و أیسَر و أسهَل ابواب است .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست

از عطر گل یاس بگو، ای دل من

از آیه ی احساس بگو، ای دل من

وقتی که به آب میرسی با لب خشک

یا حضرت عباس بگو، ای دل من

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست